Svart belte er ein kortprosaroman av Marianne Clementine Håheim, og kom ut på Forlaget Oktober 2015. Kortprosaromanen handlar om ei jente som har anoreksi. Anoreksien vert skildra like mykje som ein livsstil som at det er ein sjukdom. Ho gøymer spyposar på faste plassar i huset, og brukar ofte ein plastpose ekstra utanpå spyposen for å vere sikker på at lukta ikkje skal avsløre gøymeplassane hennar. Ho ber spy til og frå skulen i ryggsekken, og kastar posane i andre sine bossbøtter på vegen heim. Den sjuke gøymer på løyndommane sine som skattar. Ho spyr i naturen, og markerer som eit dyr sitt eige territorium, eller ho brukar offentlege toalett. Mange kjenner seg nok att i slike skildringar om å løyne sin eigen sjukdom, diverre. Men etter ei tid vert anoreksien så dominerande i livet til jenta at ho vert innlagd, må matast med sonde, får liggesår og er så tynn at ho får dun på ryggen. Ho er sårbar, og av og til apatisk. Boka er tematisk sett ubehageleg å lese. Ein vert sint og frustrert av å lese om eit menneske som øydelegg seg sjølv, som dyrkar sin eigen tilstand, men som også er lei seg og som ikkje forstår sine eigne reaksjonsmønster.
Når det er sagt: tristessen i situasjonen vert beskriven med eit veldig driv og eit poetisk kraftfullt språk. Språket til anorektikaren er like mangslunge som anorektikaren sjølv: skarpt, sjølvhatande, poetisk, rått, utforskande, introvert, menneskeleg og umenneskeleg. «Institusjonen gjer meg til ein kamphund. Spent som ein stålstreng av potensial, alltid klar for å eksplodere, øydeleggje noko.» Andre gongar er språket nærmast organisk, vakkert og kraftfullt og speglar livskrafta til jenta. Det er ei jente som ikkje heilt kjenner på grenser, som utviskar seg sjølv, men som samstundes prøver å definere seg og forstå seg sjølv. Det er ein styrke ved boka at ho ikkje gir enkle svar, ho viser tvert imot fram kor kompleks og vanskeleg denne sjukdomen er, både for den sjuke og dei som er rundt henne: «Ein skal ikkje få foreldra sine til å grine så ofte på så kort tid, så mykje makt skal ein ikkje ha når ein er femten.»
Eg tenkjer at håpet i boka ligg i språket til jenta, for i språket bur krafta hennar, her bur viljen hennar til å skape, her ligg moglegheitene hennar. Og det er, slik eg les boka, eit terapeutisk språk, som hjelper jenta vidare. Sjukdomen er ikkje nødvendig for at jenta skal skape, jenta er allereie ein kunstnar, og ho skaper til trass for sjukdomen. Og det er gjennom språket ho analyserer sine eigne reaksjonar; innimellom kan tekstane minne om indre monologar, andre gongar om dagboknotat. Gjennom språket skaper ho både nærleik og distanse til seg sjølv, ho objektiviserer seg, samstundes som ho vert eit subjekt for sitt eige skriveprosjekt. Det er mangt å seie om denne teksten, han er ærleg, han er gnagande uro, han er angst, men ikkje minst så er han gnistrande god.
Utdrag frå boka:
