Eg vakna til.
Det ringde på døra.
Eg kasta eit blikk på den digitale vekkarklokka, der tala lyste og blinka 05:42.
Politiet, tenkte eg.
Som alle opposisjonelle i dette landet hadde også eg vant meg til å leggje meg i vissa om at det kunne ringe på døra i otta.
Eg visste dei ville komme.
Nå var dei her.
I serien Norsk røyndom fortel utvalde forfattarar om tema dei er opptekne av, forteljingar om den norske samtida. Det har til no kome sju bøker i serien, om aktuelle tema som rasisme, utanforskap, kristen tru og homofili. Forfattarane skriv personlege essay baserte på livserfaringar og observasjonar. Historier som opplyser oss og får oss til å reflektere.
Bøkene er skrivne i eit lettfatteleg og uformelt språk, fleire av historiene er delte inn i korte kapittel, og det er relativt lite tekst per side. Bøkene er ikkje lengre enn at dei kan lesast i eitt, men det går også an å lese og bruke utdrag frå bøkene i undervisninga.
Les meir
Juleroser er eit litterært julehefte med bidrag frå nokre av dei fremste kunstnarane og forfattarane i vår tid.
I årets Juleroser er temaet barn. «Barnet som julesymbol og barnet som barn. Mange av tekstane i år handlar om det å vera barnet til nokon, å få barn eller å lengta etter barn, om å mista eit barn og det å vera eit annleis barn. Men også om det store underet eit barn er, og det underfulle som skjer omkring koma til barnet med stor B julenatta.»
Barnas Juleroser inneheld flotte forteljingar og vakre illustrasjonar som minner oss om at jula kan vere ei tid for å tenne lys og for å vere lys for kvarandre.
Temaet for heftet er «lys», og fleire av bidragsytarane har late seg inspirere av dette.
I det nye juleheftet finn ein tradisjonelt juleheftestoff som julesongar, juleevangeliet og juleeventyret «Piken med svovelstikkene». I tillegg finn ein nyskrivne dikt og forteljingar om jule- og advensttid av nynorske forfattarar som Ruth Lillegraven, Audhild Solberg og Maria Parr. Her er også ein teikneserie om jul og førebuingar og fleire sider med spennande romjulseksperiment . Heftet er illustrert med stemningsfulle, heilsides illustrasjonar av mellom anna Lisa Aisato, Stian Hole og Øyvind Torseter.
Kor mange historier må eg samle før det er nok? Kor mange vitnemål må eg komme med før det held? Før folk er overtydde?
Eg er heile tida var på at det aldri har vore betre å vere skeiv brun kvinne i Skandinavia enn det er akkurat no.
Eg veit det. Kor takksam burde eg vere?
Eg er redd vi går bakover. Eg synest det går for sakte framover.
Camara Lundestad Joof er fødd i Bodø og vaksen opp i Sandefjord. Mor hennar er frå Mosjøen. Camara er norsk. Då ho var lita selde ho små figurar ho hadde laga, på gata i lag med ei venninne. Overskotet gjekk til svoltne barn i Afrika og Noregs skihåp Bjørn Dæhlie. Ho er ein del av ein familie som har ein nordlandsbunad for barn som går på omgang i slekta.
Den ukjende forfattaren Jo Havn har skrivesperre. For å finne inspirasjon til sin neste roman tek han turen til staden han vaks opp, eit lite øysamfunn sør på Vestlandet. Han leiger ei rorbu av ein barndomskamerat og kjem i kontakt med fleire som bur på øya. Mykje har endra seg på dei 40 åra han har budd i byen. Øya har fått laksebaronar med stor kapital og symjebasseng i hagen, asylmottak, utanlandske arbeidarar, krisesenter, hyttefelt og bygdemuseum. Skilnaden mellom fattige og rike er større enn før, og under fasaden ulmar bygdesladderet og mørke løyndommar.
«Av og til går ljoset. I hovudet. Tankane. Hjarteslaga.»
Naudsynt happy ending er ei mørk og humoristisk kortprosasamling om Anna som har mista heile familien sin. Anna famlar i mørket og vil ut «Og samle så mange ljospærer som famnen kan halde». Ho vil ut og sjå kva som skjuler seg bak støvlaget på globusen. Ho har mista seg sjølv, no vil ho prøve å finne seg sjølv. Ho kjøper ein sekk og testar han ut med ulik bagasje: Klede, to par sko, sammale mjøl. Solkrem og kart i topploket. Vassmelonar og blomejord.