I den nye boka til Astrid Sverresdotter Dypvik får vi nye historier om livet i DDR, men denne gongen er det enkeltskjebnar i Berlin ho skriv om.
Vi møter barna i Sachsenshausen, som vert skildra gjennom forteljinga til Sacha, Alexander Latotzky. Sachsenhausen som vart brukt som konsentrasjonsleir under andre verdskrig, vart under den kalde krigen ein straffeleir for fangar, som var plasserte der utan dom. Dei fleste visste ikkje kor lenge dei måtte vere der. Sacha kom då han var to månader. Etter kvart vart han tatt frå mora og send til ein barneheim. Anton Makarenko var den populære pedagogen på denne tida, og hadde sterk vekt på at kollektivet kunne utføre straff for å disiplinere barna:
«Ein kveld var det Alexander sin tur. Alle ungane var samla i matsalen. Alexander sto i midten. Dei andre stod i ein ring rundt han. Oppdragaren, den vaksne, stod ved døra. Så gav han signalet. Ungane kasta seg over Alexander. Dei sparka, slo, klorte. (…) Ungane gav seg ikkje før oppdragaren signaliserte at dei skulle slutte. Då trekte dei seg unna. (…) Alexander var åtte år og hadde prøvd å rømme frå barneheimen.»
I Z for sorry held Marit Kaldhol fram med å skrive om nokre av ungdommane som vi møtte i den kritikarroste romanen Zweet (2015).
Menn som ingen treng er ei novellesamling av Frode Grytten som vart utgjeven hausten 2016. Tittelen på samlinga peikar på ein felles tematikk i alle tekstane, nemleg menn som kjenner seg utilstrekkelege, unyttige, avviste, mislukka og utnytta.
«Alt som unge lurte eg på kva det tyder, dette ordet:
Kva er sator-rotas-formelen? Kvifor begynte James 6. å interessere seg for hekser og heksejakt? Kva er diabolisme og signeri? Kvifor var mange redde for trollkatten? Og kven var trollungane på Vardøhus festning?
«Lær av meg, om ikkje frå formaningane mine så frå eksempelet mitt, kor farleg det kan vere å få kunnskap, og kor mykje lykkelegare han er som trur heimbyen hans er heile verda, enn han som strevar etter å bli mektigare enn karakteren hans vil tillate.»
Denne romanen handlar om tre menneske i Paris. Dei er i tjueåra, og dei har det til felles at dei opplever hendingar som gjer at dei må tenkje på nytt om eige liv. Romanen er delt inn i tre forteljingar på om lag 100–120 sider kvar. Mathilde er den første vi vert kjende med. Ho er 24 år, kunststudent og rappkjefta: «Hadde vore klokare av meg å få ferdig (få begynt på) masteroppgåva (…) eller få tenkt litt på framtida mi, meg sjøl, økonomi og pensjonspoeng, men dessverre, eg mista trua på akademia ein plass på vegen, og alt eg tenkjer på, er å leve livet, right on, utan skisser og disposisjonar. Sia alt er juks og bedrag … Sia alt er berre kommentarar… Sia polane smeltar, og bankane endar opp med full erstatning, og bøndene henger seg på låven og dei fjernar offentlege benkar så dei heimlause ikkje skal setje seg … Hæ? Skulle eg plage meg sjøl med å slå ned teltpluggane, liksom, i ein sånn verden?»
Svart belte er ein kortprosaroman av Marianne Clementine Håheim, og kom ut på Forlaget Oktober 2015. Kortprosaromanen handlar om ei jente som har anoreksi. Anoreksien vert skildra like mykje som ein livsstil som at det er ein sjukdom. Ho gøymer spyposar på faste plassar i huset, og brukar ofte ein plastpose ekstra utanpå spyposen for å vere sikker på at lukta ikkje skal avsløre gøymeplassane hennar. Ho ber spy til og frå skulen i ryggsekken, og kastar posane i andre sine bossbøtter på vegen heim. Den sjuke gøymer på løyndommane sine som skattar. Ho spyr i naturen, og markerer som eit dyr sitt eige territorium, eller ho brukar offentlege toalett. Mange kjenner seg nok att i slike skildringar om å løyne sin eigen sjukdom, diverre. Men etter ei tid vert anoreksien så dominerande i livet til jenta at ho vert innlagd, må matast med sonde, får liggesår og er så tynn at ho får dun på ryggen. Ho er sårbar, og av og til apatisk. Boka er tematisk sett ubehageleg å lese. Ein vert sint og frustrert av å lese om eit menneske som øydelegg seg sjølv, som dyrkar sin eigen tilstand, men som også er lei seg og som ikkje forstår sine eigne reaksjonsmønster.
Kva er det med Agnes Ravatn og den salte pennen hennar? Essaysamlinga Folkelesnad kom ut i 2011, og fortener klassikarstatus i skildringa av vekepressa og lesevanane til nordmenn. Samlinga er inndelt i kapittel som tek for seg ulike typar blad: interiørblad, kvinneblad, jakt, fiske og friluftsliv, mammablad m.m.
Sigd er ein poetisk biografi med handlinga lagd til siste halvdelen av 1800-talet. Biografien har fire delar, og handlar i hovudsak om odelsguten Endre. Endre har ei lyrisk forteljarstemme som viser seg i naturbilda som skildrar familie og gardsliv: «Mor mi er smeltesol og smørblom / far er gammalgran og sveveørn». Han lever eit tradisjonelt liv som odelsgut, og vert buande heime på garden saman med foreldra, medan syskena flyttar til Amerika eller giftar seg.