Vi blir kjente med dei tre søskena Terje Eddipus, Fråid og den gullfine jenteflisa Eva. Dei bur i Urskogen 13 og klarar seg sjølv. Mora deira har reist frå dei, men ho sender eit årleg, uforståeleg julekort til dei frå Italia, der ho er nonne i eit kloster. Faren, August Augustus Vulgaris, er sjømann på langfart. Derfor må ungane klare seg sjølve. Dei lærer seg at dei ikkje skal spørje, ikkje gråte, ikkje sakne.
Fråids første prosjekt er å få seg ein kjærast, helst ei jente, og han har laga ei liste over korleis han synest ho skal vere. Han kan godt tenke seg at ho heiter Glinda og vil bli professor i matematikk. Sjølv tenker han at det høver å bli filosof. Fråid drøymer mykje. Då Demona kjem flyttande inn hos dei, får han eit nytt prosjekt, han vil få ho til å smile. Han liker stemora Demona, og han spør henne om korleis han kan få seg kjærast. Begge prosjekta skal vise seg å bli utfordrande. Derfor set han i gang eit tredje prosjekt, å lære seg framandord. Han gløymer å ete og sove. Les meir
Forteljinga startar på mørkaste vinteren, og vi følgjer eg-personen Anwar frå Afghanistan, som er nykomen til eit mottak i ei lita bygd i Nord-Noreg. Han er i dårleg fysisk form på grunn av sjukdom. Ein dag kjem Walid. Dei to gutane deler rom, og på mottaket bur mange unge menn frå Afghanistan.
Den nyaste novellesamlinga til Frode Grytten startar med novella «Evig sommar», og ho skildrar det som på Sørlandet vil heite ein «smeigedag», ein solrik, varm sommardag med gode kjensler og der livet er herleg spennande. Gutar kjem med båten, treffer jenter og flørtar, et is og tar eit bad før båten går igjen. Dagen er ein slik dag mange drøymer om og mange har opplevd ein gong, der ein kjenner at livet er på toppen og tida står stille.
Romanen Plikt viser fram den pliktkjensla eg-personen har overfor ein gard og for slekta bakover i tid: «Eg har ingen foreldre, ingen partnar, ingen born, men denne eigedomen finst». Han tenker automatisk at det blir hans ansvar å føre dette vidare: «Bilen og eg er på veg tilbake i tid». Møtet med husa og garden blir eit møte med saker og ting han kjenner og veit kvar er, samstundes er det eit møte med hans eigen barndom. Historia startar med gravferda til far hans.
Stupeteknikk er ei samling med ni relativt korte noveller. Fire av novellene har vore på trykk andre stader, elles er dette den første samlinga til Ingrid Senje.
Debutsamlinga Ho av Christine Kjellstrøm Melby er ei samling av sterke dikt som skildrar eit samlivsbrot og ei intens kjærleikssorg. Vi møter eit lyrisk du/ho som er blitt vraka til fordel for ei anna kvinne. Melby har skrive korte og bilderike dikt som rører ved lesaren.
Vi møter Johanna, veslesøstera og mora på ferie på ei øy i Egearhavet i det romanen startar. Det er Johanna på femten som fortel, og ganske fort forstår vi at ikkje alt er heilt som det burde vere. Mora har tatt jentene med på ferie lenge før skoleåret er slutt, utan at ho har søkt om det. Den vesle familien har dårleg råd, og Johanna har ei uro i seg. Ho er på vakt overfor mora som drikk for mykje, og må alltid vite kvar ho er. Ho tar ansvaret for at søstera får mat og at ho kjem seg i seng. Likevel har dei fine dagar på stranda, og ho blir kjent med kjekke Jannis. Veslesøstera er mest opptatt av alle kattane som er utanfor huset.
Den årlege novellesamlinga med nye, nynorske noveller, Og alle ting vert nye, byr på ni ulike forteljingar. Dei er ulike i forteljestil og tematikk. Nokre hovudpersonar er barn, andre vaksne og nokre gamle folk. Nokre av novellene handlar om hendingar i ei nåtid, andre legg historiene tilbake i tid. Både Tore Kvæven og Aina Basso, som elles skriv historiske romanar, skriv også noveller som er lagt til ei fortid. Basso tar utgangspunkt i ei runeinnskrift med teksten «Gyda seier at du skal gå heim», og han som kjem med bodskapen er eldste sonen til Tormod. Han skal hente faren sin heim frå skjenkjestova. Kvæven skriv om forholdet mellom ein far og ein son som bur på ein aud heiegard i Sirdal, der faren har som prosjekt å herde sonen sin og gjere han vaksen.
Som i dei tidlegare romanane sine Så lenge ingen ser oss og Nedteljing skriv Anders Totland om ein tematikk som er aktuell og angår mange ungdommar. Den nyaste romanen heiter Blindsone, og namnet refererer både til bilkøyring og til det å ikkje ville innsjå samanhengar eller sanningar. Eit sentralt spørsmål her blir kva slags person det er ein ønskjer å vere. Som dei tidlegare romanane er også denne lettlesen.