Eit eg vi aldri får vite namnet på, fortel denne historia om eg-et og eit du, og handlinga går føre seg i Gjesdal kommune. Eg og du har mykje felles, dei er fødde på same dag og døypte i det same vatnet. Og dei er begge odelsjenter til kvar sin gard som stammar frå kvar si ætt langt tilbake i tid, fjellfolket og skogfolket. Begge to tenker på at dei for all del ikkje må bli gravide.
Eg-et har kjensla av å høyre til og ikkje høyre til samtidig. Ho kjenner eit slektskap med garden, sjølv om ho ikkje vil drive mjølkegard, ikkje drive med sau eller dyrke jorda. Ho liker kua Dagros og store tre. Rolla som ung odelsjente er utfordrande, fordi faren hennar meiner at fetteren, som likar å køyre traktor, heller burde ha overtatt. Han meiner ho er udugeleg, og kallar ho for stiklingen. Du-et har ikkje færre enn fire småbrør som ho har fått høyre ho tar odelsretten frå. Men det er også utfordrande fordi dei som unge jenter ikkje blir rekna med i grunneigarlaget i bygda. Likevel veit eg-et godt at ho slett ikkje er ei byjente. Les meir
Sitatet «Det er vanskeleg å komme heim når ein ikkje høyrer til» seier mykje om tematikken i denne romanen. Risten blir fødd i 1975 i Sápmi av ei samisk mor, Rhitta, og ein norsk far, Knut. Dei bur saman med Áhkku som ikkje liker at Rhitta har gifta seg med ein nordmann, og ho snakkar ikkje til han. Risten snakkar mykje med Áhkku som er full av forteljingar, både om underjordiske og stalloar. Den beste måten å halde dei unna på er å gå med sølv på seg, får ho vite. Áhkku snakkar med Læstadius og lærer også Risten kvenske bøner. Rihtta på si side seier at verken Gud eller stallo finst. Dermed er det duka for mange diskusjonar i heimen, og forholdet mellom Rhitta og Knut blir meir og meir anspent. Risten er flink til å teikne, og det blir hennar flukt frå kvardagen.
Marta Tverberg er ein verdskjent musikar, og nå har ho komponert eit tingingsverk for Vossa Jazz der ho sjølv speler tenorsaksofon. Den aldrande jazzdivaa er ei omdiskutert dame, og det har tatt lang tid før ho blei spurt om å spele i heimbygda. Då applausen kjem, reiser ho seg, grip mikrofonen og seier: «For ein gjeng med forbanna idiotar de er». Etter eit oppgjer med folk i bygda, fell ho om på scenen.
Jamal og Eira er begge 13 år. Dei har blitt med kvar sin far om bord på forskingsskipet Bluenose. Oppdraget er å finne ut kvar all fisken i nordatlantiske farvatn har tatt vegen. Det kan bli matkrise om dei ikkje finn fisken. Jamal er svært interessert i alt som går føre seg om bord, men det er ikkje Eira. Ho har ikkje lyst til å vere der i det heile, men faren har bestemt.
Handlinga i nåtid varer nokre sommarveker, og hovudpersonen i romanen heiter Lars. Han er fjorten år gammal. Han bur saman med foreldra og veslesøstera Thea. Dei bur i eit bustadområde i ei bygd, men noko meir om tid og stad får vi ikkje vite. Dette understrekar noko av det allmenne ved romanen.
Jonas, Live, Alexander og Kevin er alle elevar på vidaregåande skole. Jonas og Live har vore veldig gode vener sidan dei var små. Alexander er ny på skolen og er forelska i Live. Live liker merksemda ho får frå han, men ho er forelska i Kevin. Jonas, som er eg-forteljaren, forstår slett ikkje kva Live ser i Kevin.
Erik er forteljaren, han pakkar klede, sovepose og fiskestong og er klar for tur. Ben og han har begge sagt heime at dei skal til fjorden og fiske, men dei har tenkt seg til Reinsvatnet der dei tidlegare ikkje har fått lov til å dra. Ein grunn til det er at der er svært rasfarleg. Det finst ei gammal segn om at ein røvar har gøymt seg der og går igjen. Det er bratt og langt å gå dit, men dei finn ein utydeleg sti der det er lenge sidan nokon har gått. Det er heller ikkje mobildekning ved Reinsvatnet.
Det er inga kvardagshending at det kjem ein roman der handlinga er lagd til Finnmark og Nord-Troms, og det er endå meir sjeldan at ein slik roman er skriven på nynorsk.
Vi blir kjente med dei tre søskena Terje Eddipus, Fråid og den gullfine jenteflisa Eva. Dei bur i Urskogen 13 og klarar seg sjølv. Mora deira har reist frå dei, men ho sender eit årleg, uforståeleg julekort til dei frå Italia, der ho er nonne i eit kloster. Faren, August Augustus Vulgaris, er sjømann på langfart. Derfor må ungane klare seg sjølve. Dei lærer seg at dei ikkje skal spørje, ikkje gråte, ikkje sakne.