Robert kjenner på seg at alt ikkje er slik som det skal vere. Alt er berre rot. Ikkje høyrer han fuglesongen eller vekkarklokka. Ikkje ser han rotet rundt seg eller blåfargen på himmelen. Det er noko viktig som manglar, han kjem berre ikkje på kva det er. Då han snublar i ei rund greie som ligg på golvet, skjønar Robert at han har eit problem. Men kva kan den runde greia brukast til, eigentleg?
Som i Timothy mister seg sjølv er det eit nokså absurd problem som oppstår i Det runde problemet: Å miste kroppsdelar er noko som vanlegvis er nokså dramatisk og kritisk, men i bøkene til Vegard Markhus er denne tematikken både humoristisk og uproblematisk. Den enkle og naivistiske streken forsterkar humoren i bøkene og gjer at temaet ikkje vert makabert og usmakleg. Det runde problemet eignar seg for born frå 5 år og oppover.
Parva har superfantasi og kjem stadig på nye historier å fortelje eller idéar til prosjekt som kan setjast ut i livet. Det er berre eitt problem: Ho har lyst til å vere venn med Bea, og Bea likar ikkje slikt. Parva har skikkeleg lyst til at Bea skal like henne, og finn ut at ho vil slutte med alt det som Bea synest er teit. Ho vil ikkje tenkje ut nye historier eller byggje noko som helst lenger. Til slutt blir ho nesten usynleg, utan at det gjer at Bea blir særleg meir interessert i henne. Så kjem det ei ny jente i klassen, Rubi. Ho har også livleg fantasi og føreslår at dei skal byggje ein rakett i lag i skuleprosjektet. Parva har lyst til å bli med, men kva vil Bea seie? Og skal ho bry seg om det?
Tore har ein firbeint bestevenn, Lurven. Han er slett ingen rasehund, men for Tore er han den beste og mest verdifulle hunden i verda. Ein kveld skal Tore og kusina Britt på teaterframsyning på skulen, og Lurven følgjer etter dei. Dei prøver å seie til hunden at han må snu og gå heim, men ingenting nyttar før Britt snakkar til han med skikkeleg streng stemme. Då snur Lurven og tuslar heimover. Trur dei. Men Lurven kjem ikkje heim den kvelden, og heller ikkje neste morgon. Tore er redd og lei seg. Kvar kan bestevennen vere?
Leseland, nivå fire
Astri Sudmann har samla 65 songleikar til bruk i barnehage og skule, saman med ungdommar, vaksne og på aldersheimen. Nokre av tekstane er på dialekt, andre er på nynorsk eller bokmål. Sudmann er utdanna lærar, reiser rundt med Den kulturelle skulesekken og er lærar i dans på Ole Bull Akademiet. I føre- og etterordet skriv ho at ho brenn for den livsviktige leiken. I songleiken kan alle vere med. Her er det ingen konkurranse eller krav til prestasjonar. Ein kan leike ute eller inne, og treng ikkje noko utstyr for å kome i gang.
Ei samling med 44 dikt for born, med skogen som tema. Nokre av dikta er lyse og lette og lokkar deg med på ein skogstur i solskin. Andre er mørkare og handlar om kva som skjer med alt i naturen når hausten kjem, eller når livet tek slutt. For det meste inviterer dikta til å tenkje og filosofere over alt som lever og hender i skogen: Dyreliv, plantar, fantasifigurar, alt som er og som kanskje ikkje er slik det gir seg ut for.
Jan-Magnus Bruheim var gjennom heile diktarlivet oppteken av å skrive for born. Trollguten er ei samling barnedikt utgjeven i samarbeid mellom Samlaget og Vennelaget Jan-Magnus Bruheim. Dikta er frå 1956–1986 og spenner vidt tematisk. Her er dikt om det å vere barn, om dyr og natur, om troll og skrømt og mykje meir.
Du kjenner det allereie når du får boka i hendene og fingrane stryk over det fløyelsmjuke omslaget: Om du let att auga, kjennest boka til og med nattsvart ut. Midt i alt det mørke står Dag og kjenner seg så liten. Han er nemleg mørkredd. Om dagen er Dag trygg og glad, spelar fotball og har det heilt fint, men når natta kjem, kjem også dei skumle tankane. I det siste har til og med mørkeret byrja å bråke, og det kjennest som om mørkeret kjem nærare for kvar kveld.
Leseland, nivå tre
Kurt Rutledal har skrive fire bøker om Alfred Bamse og om det dei to finn ut i lag. Denne boka handlar om det som skjer i fordøyelsen, det som hamnar i do, og ferda vidare til septiktanken, septikbilen, reinseanlegget og vidare.