«Folk som ikkje klarer å gløyme, er uuthaldelege. Folk vil gløyme, må gløyme, slik nasjonen må gløyme, for å halde ut seg sjølv», tenker Marita i slutten av romanen. Det er lettare tenkt enn gjort. Ho har nettopp starta på studia for å bli oljeingeniør. Draumen frå ho var lita jente har gått i oppfylling. Ho har likevel svært vanskeleg for å slå seg til ro. Ho insisterer på at årsakene til Alexander Kielland-ulykka i 1980 skal kome for ein dag.
Romanen startar hos ein liten familie i Nordhordland. Far Jonny arbeider i Nordsjøen, mor Astrid er billettør på ferjekaia, og Marita er skolejente på åtte år. Hendingane tar til den dagen Alexander Kielland-plattforma kantrar og Jonny blir borte .
Journalist Gunnar Garfors har vore to gongar i alle dei 198 landa i verda. Boka Ingenstad er reiseminne frå dei 20 minst besøkte landa. Nokre av landa har vi høyrt om fordi dei har fått oppslag i vestlege medium om «krig, terror, sjukdom og faenskap». Andre land er naturskjønne paradis med lite kriminalitet, men som er «så små og avsidesliggjande og dårlege til å marknadsføre seg sjølve at det aldri har vore nokon grunn til at du skulle høyre om dei». Gjennom samtalar og samkvem med menneske prøver han å teikne eit bilete av ulike delar av samfunnsliv og daglegliv. Målet har vore å formidle opplevingar og møte med kulturar folk veit svært lite om.
«For nokre blei livet på internatet ei kjærkommen avveksling, fleire å leike med, betre kosthald. For andre blei internatlivet årelange erfaringar med overgrep og mishandling», skriv Rakel Solstad i etterordet til romanen. Internatliv i Finnmark blir skildra gjennom fire ulike personar, Elis, Arno, Frans og Máret, frå ulike tidspunkt mellom 1948 og 1962. Solstad skriv med eit meiningstett og intenst språk som får fram korleis stemninga kunne vere på eit internat. Ho set søkjelys på ulike lagnader, og har skrive ei viktig og engasjerande bok som grip lesaren.
I 2006 fekk ein seniorrådgivar ved Universitetet i Oslo ein telefon frå ein kjemiprofessor frå NTNU. Professoren var bekymra fordi mange kvinnelege studentar var svært opprørte over å få karakteren B på eksamen. Dei plaga studentane hadde ikkje berre eit mål om å fullføre studia sine. Dei ville ligge i tet. Det var dette dei identifiserte seg med. I starten var dette eit jenteproblem, men etter kvart ser ein at gutane kjem etter. Mange unge i dag bygger identiteten sin rundt det å vere best. Når dei ikkje lenger er best, får dei seg ein narsissistisk smell. Kven er dei, når dei ikkje er best?
Eg vakna til.
I serien Norsk røyndom fortel utvalde forfattarar om tema dei er opptekne av, forteljingar om den norske samtida. Det har til no kome sju bøker i serien, om aktuelle tema som rasisme, utanforskap, kristen tru og homofili. Forfattarane skriv personlege essay baserte på livserfaringar og observasjonar. Historier som opplyser oss og får oss til å reflektere.
«Alle vil vera snille med homoane, men ingen vil vera homo sjølv» er eit sitat frå Kristin Fridtuns bok Homoflokar. Dette er ei ganske god oppsummering av kva hen diskuterer i den vesle boka som er ein del av serien Norsk røyndom.
Sumaya Jirde Ali er fødd i 1997 og er norsksomaliar, muslim, kvinne og bodøværing. Dette er utgangspunktet hennar for dele historia si med oss.
Marius Duvdalen går tur med hunden Rapp då han legg merke til at det ikkje ryk frå pipa til Agnes Skarstulen. Det er -30 ute, så dette må han finne ut av. Naboen Annirose har heller ikkje sett ho. Hunden finn Agnes ute i snøen, og det er ikkje tvil om at Agnes har vore utsett for eit brotsverk. Lensmann Sylfest Seljestad kjem, og ber om teknikarar. Han tilkallar også Jørgen Vold og Reidun Hammer. Marius fortel at Agnes hadde vunne fleire millionar i lotto, men at det ikkje var mange som visste det.
Ekteparet Haavard og Clara byttar på å ha synsvinkelen i det meste av boka, som har 75 små kapittel. Dei lever tilsynelatande eit hyggeleg og velfungerande familieliv med tvillingsønene sine. Haavard er lege på Ullevål og Clara er byråkrat i justisdepartementet. Kapitla er skrivne vekselvis på nynorsk og bokmål.