«Du heiter Daniel. Du er ein sterk gut på ni år. Eg heiter Olaug. Eg er ei stor dame på snart førti.»
Slik er utgangspunktet for romanen Tung tids tale, ei mor som skriv til eit du, ein son med autisme. Mora skriv om fortvilinga over å ikkje strekke til, å vere utsliten og søvnlaus og kor vanskeleg det er å akseptere at guten har ein diagnose. Det er også vanskeleg å akseptere at sonen ikkje lenger er slik han var, og ho tenker fram det ho hugsar at han kunne før, og det er ei stor sorg at han ikkje er slik lenger.
Romanen startar idet Vibeke og dottera Hildegunn skal møtast igjen etter fleire år, og Vibeke har overrekt huset sitt til dottera. Vibeke er innlagt på psykiatrisk institusjon, og ho mista omsorga for Hildegunn då ho var lita. Litt etter litt får vi greie på kvifor alt gjekk som det gjekk for 15–20 år sidan.
Ytterdøra vår small så det rista i heile huset, og så følgde eit frykteleg brak og roping. – Søren salte!
Illustrert av Nora Brech
«Ansiktet hans den kvelden. Det kan eg sjå for meg no. Kolossalt levande. Som om det var fullt av mark, tenkjer eg no.»
Denne romanen handlar om tre menneske i Paris. Dei er i tjueåra, og dei har det til felles at dei opplever hendingar som gjer at dei må tenkje på nytt om eige liv. Romanen er delt inn i tre forteljingar på om lag 100–120 sider kvar. Mathilde er den første vi vert kjende med. Ho er 24 år, kunststudent og rappkjefta: «Hadde vore klokare av meg å få ferdig (få begynt på) masteroppgåva (…) eller få tenkt litt på framtida mi, meg sjøl, økonomi og pensjonspoeng, men dessverre, eg mista trua på akademia ein plass på vegen, og alt eg tenkjer på, er å leve livet, right on, utan skisser og disposisjonar. Sia alt er juks og bedrag … Sia alt er berre kommentarar… Sia polane smeltar, og bankane endar opp med full erstatning, og bøndene henger seg på låven og dei fjernar offentlege benkar så dei heimlause ikkje skal setje seg … Hæ? Skulle eg plage meg sjøl med å slå ned teltpluggane, liksom, i ein sånn verden?»
Kjærleik, sakn, utfordingar, meistring, sorg, glede, kvardag og ferie. I diktsamlinga Eg er eg er eg er, den fyrste diktboka hennar for born, skriv Ruth Lillegraven godt om store og viktige emne i livet til dei unge lesarane. Dikta er organiserte etter årstidene, og kvar bolk opnar med ein flott illustrasjon laga av Mari Kanstad Johnsen.
På ei øy uti havgapet er det ikkje flust av leikekameratar, men Jens og Alvar har kvarandre. Dei er bestevenner og er saman støtt. Dessutan har dei Gulla som eig krambua, ho med det lilla håret, dei mjuke klemmane og den trillande latteren. Det er sommarferie og skulefri, og Alvar og Jens badar, leitar etter firkløver og drikk saft av «høghæla glas». Og ventar. Dei ventar på den nye guten som skal flytte inn i Kråkeslottet, og dei gler seg til å få ein ny leikekamerat.
Skammarens dotter
Når eit menneske døyr i dag, står gjerne Facebook-veggen igjen etter det. I mange tilfelle lever veggen vidare, som ein stad der slekt og vener vender seg direkte til den avdøde. Profilen blir ei minnebok, men også ei slags forlenging av livet.