Journalist Gunnar Garfors har vore to gongar i alle dei 198 landa i verda. Boka Ingenstad er reiseminne frå dei 20 minst besøkte landa. Nokre av landa har vi høyrt om fordi dei har fått oppslag i vestlege medium om «krig, terror, sjukdom og faenskap». Andre land er naturskjønne paradis med lite kriminalitet, men som er «så små og avsidesliggjande og dårlege til å marknadsføre seg sjølve at det aldri har vore nokon grunn til at du skulle høyre om dei». Gjennom samtalar og samkvem med menneske prøver han å teikne eit bilete av ulike delar av samfunnsliv og daglegliv. Målet har vore å formidle opplevingar og møte med kulturar folk veit svært lite om.
Sjølv om målet med boka er å formidle opplevingar i møte med menneske og natur i verdas 20 minst besøkte land, er det også baka inn faktakunnskap om historia til landa, styresett, infrastruktur og næringsverksemd. Vi får lese om korleis vi bør gå fram for å skaffe visum, hindringar ein kan støyte på ved innreise og utreise, korleis ein bør gå fram ved valutaveksling og pengeuttak og kva forventningar ein bør ha til prisnivå, mat og overnatting. Boka er også rikt illustrert med fotografi frå menneske han har møtt og stader han har besøkt. Slik sett er boka ei nyttig handbok om dette er land ein har planlagt å reise til.
Mareritt er den femte boka i Grøss og gru-serien. Her møter vi Mattias som går i niande klasse og Mia, søstera hans, som går i andre klasse. Dei har saman med mamma nettopp flytta til Smeby. Dei har ikkje budd der meir enn ei veke før Mattias vaknar av eit skrekkeleg mareritt, han høyrer ei jente som skrik.
Diktsamlinga Bjørkebokstavar handlar om kor fint det kan vere å ha si eiga bjørk, men også om eit veldig, veldig høgt ønske om å få ein hund. Gjennom blikket til eit barn skildrar Hilde Myklebust undring, glede og einsemd gjennom skiftande årstider på landet.
«For nokre blei livet på internatet ei kjærkommen avveksling, fleire å leike med, betre kosthald. For andre blei internatlivet årelange erfaringar med overgrep og mishandling», skriv Rakel Solstad i etterordet til romanen. Internatliv i Finnmark blir skildra gjennom fire ulike personar, Elis, Arno, Frans og Máret, frå ulike tidspunkt mellom 1948 og 1962. Solstad skriv med eit meiningstett og intenst språk som får fram korleis stemninga kunne vere på eit internat. Ho set søkjelys på ulike lagnader, og har skrive ei viktig og engasjerande bok som grip lesaren.
Korleis ville det vore å ha øyre som ein elefant? Eller å ha hale som ein apekatt? Eller å vera tvikjønna som ein brunsnigel? Slike fabuleringar er utgangspunktet for denne leikne og originale faktaboka for born. Eldøen leikar seg med tanken på kva som kunne vore mogleg dersom han hadde hatt ulike eigenskapar som dyr har, og so visualiserer Goksøyr det på sprelsk og kroppsoverskridande vis. «Viss eg hadde hale som ein apekatt, kunne eg tørka meg i rumpa medan eg las teikneseriar på do», kan me lesa. Etterpå får me vita kva apekattar nyttar halen sin til.
I 2006 fekk ein seniorrådgivar ved Universitetet i Oslo ein telefon frå ein kjemiprofessor frå NTNU. Professoren var bekymra fordi mange kvinnelege studentar var svært opprørte over å få karakteren B på eksamen. Dei plaga studentane hadde ikkje berre eit mål om å fullføre studia sine. Dei ville ligge i tet. Det var dette dei identifiserte seg med. I starten var dette eit jenteproblem, men etter kvart ser ein at gutane kjem etter. Mange unge i dag bygger identiteten sin rundt det å vere best. Når dei ikkje lenger er best, får dei seg ein narsissistisk smell. Kven er dei, når dei ikkje er best?
Boka tek føre seg fleire vitskaplege fenomen og tema, men handlar også om det mellommenneskelege: å finne sine eigne kvalitetar og verdsetje at vi er ulike. 
Endeleg skal det bli ein vanleg ferie på Carlo 16 år og mora hans! Dei kjem til San Pedro på øya Isla Bonita, ei oppdikta kanariøy. Det første Carlo legg merke til, er den dansande jenta i hamna, og han tenker at dette er noko anna enn heime i Haugesund. Det blir likevel ikkje slik Carlo hadde håpa: «Veit ikkje betre. Aner ikkje at denne vesle øya langt ute i Atlanterhavet vil forandra livet hans for alltid. Om fem dagar vil alt vera annleis».
Familien til Kjell er tjuvar, men Kjell har ikkje lyst til å stela ting frå folk. Det einaste han stel, er ting som ingen eig lenger. «Å plukke søppel er ikkje å stele, det er å rydde. Tjuvar ryddar då ikkje», seier mor hans oppgjeven. Det heile toppar seg når venen til Kjell, Pølse-Per, dreg på ferie. Då krev familien at Kjell skal vera med og stela frå huset til pølsefamilien. Men må Kjell vera ein tjuv, berre av di familien hans er tjuvar?
Eg vakna til.